วันเเม่
(เรียงความวันแม่) ภาพทุ่งนากว้างสีเขียวผืนใหญ่กำลังจะหายไป ยามอาทิตย์อัสดงลาลับขอบฟ้า ชาวนาเริ่มกลับจากท้องนาเพื่อจะพักผ่อนเอาแรง ท้องฟ้าเริ่มถูกปกคลุมด้วยความสลั่วๆ และไอหมอกยามเย็นที่ลอยอ้อยอิ่งและเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ สายลมหนาวนิดๆพัดมาแผ่วๆ มาเป็นระลอกๆ ทิวไม้ลู่ตามแรงลมเป็นระยะๆ แสงแห่งดวงจันทร์สาดส่องไปตามทิวเขาป่าไม้ที่ไกลออกไป ในฤดูแห่งเหมันต์ ภาพชีวิตของสังคมชนบทได้เริ่มต้นขึ้น น้ำเสียงที่ไพเราะอ่อนหวานของมารดาผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยความโอบอ้อมอารีในตัวของบุตรชายอย่างหาที่เปรียบมิได้
“โอ้...อย่าร้องนะ...อย่าร้องนะ...แม่มาแล้ว” เสียงของหญิงวัยกลางคนรูปร่างผอมบาง ร้องเรียกบอกลูกน้อยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก “แม่อยู่นี้แล้วนะลูก... อ่ะ.. กินนมนะคนดี” หญิงรูปร่างวัยกลางคนนี้กำลังให้นมแก่ลูกน้อยของเธอที่กำลังร้องไห้
“ให้นมลูกอยู่หรอ แม่บัว” เสียงยายนวลเพื่อนบ้านของแม่บัวร้องถาม พร้อมกับเดินเข้ามานั่งข้างๆ “น่ารักน่าชังจังเลย...หลานน้อย...” ยายนวลพูดพลางใช้มือจับที่แก้มของน้องกล้า ด้วยทางที่บ่งบอกถึงความเอ็นดูในตัวของน้องกล้าอย่างมาก
“น้องกล้าอายุได้กี่เดือนแล้วหรอ”
“หกเดือนเองจ๊ะ”
“ฉันว่ายายบัวโชคดีมากเลยนะ...ที่มีลูกชาย เผื่อว่าเวลาที่เขาโตขึ้นจะได้ดูแลเรายามเจ็บไข้ได้ป่วยได้...”
“ฉันก็ขอให้เป็นอย่างนั้นเถิด..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น